Dziś rano dotarła do nas smutna informacja o śmierci Józefa Gburzyńskiego – działacza elbląskiej „Solidarności” oraz pierwszego prezydenta miasta po 1989 r. Gburzyński zmarł wczoraj wieczorem.

O  śmierci byłego prezydenta Elbląga poinformował nas jeden z Czytelników.

– Józef Gburzyński zmarł wczoraj po południu. Ostatnio borykał się z wieloma chorobami – informuje nas Czytelnik.

Był absolwentem technikum mechanicznego w Elblągu. W latach 1968–1982 pracował jako monter w Gdańskim Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych „Mostostal”, jako brygadzista w Przedsiębiorstwie Remontowo-Montażowym Przemysłu Okrętowego „Budimor” w Gdańsku oraz w Zakładach Mechanicznych im. gen. Karola Świerczewskiego „Zamech” w Elblągu.

W dniach 16–19 grudnia 1970 r. był uczestnikiem strajku w Zamechu, przemarszu i wiecu pod budynkiem KP PZPR, a 29 czerwca 1976 r. uczestnikiem akcji protestacyjnej w Zamechu. W dniach 18–31 sierpnia 1980 r. współorganizował strajk rotacyjny w „Zamechu”, był przewodniczącym Komitetu Strajkowego.

We wrześniu 1980 wstąpił do „Solidarności” i był przewodniczącym Zakładowego Komitetu Założycielskiego w „Zamechu” oraz przewodniczącym Komisji Zakładowej. Został delegatem na I Walny Zjazd Delegatów Regionu Elbląskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajął się dystrybucją niezależnych pism „Zwyciężymy” i „Opornik Elbląski”, organizował niejawne struktury NSZZ „Solidarność”. 3 maja 1982 r. był organizatorem manifestacji pod Pomnikiem Ofiar Grudnia ’70 w Elblągu.

Został aresztowany 13 listopada 1982 r. Był przetrzymywany w areszcie Komendy Wojewódzkiej MO w Elblągu, następnie w Areszcie Śledczym w Elblągu i Gdańsku. Zwolniono go 30 lipca 1983 r. na mocy amnestii. Po wyjściu z aresztu został czynnym członkiem Tymczasowego Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” i ponownie był zatrzymywany i przesłuchiwany. W latach 1984–1989 podjął pracę w Zakładach Energetycznych w Elblągu.

Po reaktywacji „Solidarności” został przewodniczącym Zarządu Regionu związku. W latach 90. należał do Porozumienia Centrum. W wyborach w 1993 r. bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia Zjednoczenia Polskiego. Od 1990 do 1994 r. był radnym i jednocześnie prezydentem Elbląga. Następnie przeszedł na rentę.

Działał w Polskim Związku Działkowców, w 2003 r. założył Stowarzyszenie Osób Represjonowanych i Poszkodowanych w latach 1980–1990 Regionu Elbląskiego, należy do Stowarzyszenia „Rozwój i Praca Przyszłością Samorządu”. W 2008 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.