Rezydentka: „Jak żyć za 2500 zł na rękę”. Elblążanie odpowiadają: „Żyjemy za mniejsze pieniądze”

Elbląskie media lokalne obiekt list jednej z lekarek-rezydentek, która skarży się, że nie wiem jak godnie żyć za 2500 zł miesięcznie „na rękę”. Podobne wynagrodzenie otrzymuje jej mąż. Elblążanie są oburzeni: „Musimy godnie żyć za dużo mniejsze kwoty”.

Do redakcji elbląskich mediów trafił list jednej z lekarek-rezydentek. Skarży się ona, że zarabiając razem z mężem 5000 zł netto nie mogą godnie żyć.

Jesteśmy już u końca rezydenckiej drogi. Mamy po trzydzieści kilka lat. Przed nami kolejny egzamin, specjalizacyjny. Praca jest naszą pasją, uwielbiamy naszych pacjentów, przejmujemy się nimi. Codziennie przynosimy do domu kolejne medyczno-losowe historie szpitalne, którymi żyjemy. Doczytujemy w książkach, poszukujemy innych rozwiązań, sprawdzamy czy niczego nie przegapiliśmy. Te historie często siedzą w nas długie tygodnie. Często sami zderzamy się ze ścianą, jesteśmy bezradni wobec machiny biurokracji. Kilkuletnie kolejki do Poradni, wielomiesięczne oczekiwanie na diagnostykę obrazową jak TK czy MRI – to realia naszego systemu. Już nic nie mówiąc o tonie papierologii . Na badanie pacjenta, zebranie wywiadu, porozmawianie o możliwych opcjach terapii mam zaledwie kilka minut, pozostały czas, który mam poświęcam na wklepywanie do komputera kodów ICD10, ICD9, procedury SOR, kody poradniane, podliczenie punktów, o nie…. system się zawiesił, zaczynam od nowa….

 Bardzo nas boli ta ilość jadu skierowanego przez społeczeństwo w naszym kierunku. “W głowach nam się poprzewracało”, “trochę pokory”. Ale czy ktoś naprawdę wie, jak wygląda nasza praca? Mamy pełne prawo do wykonywania zawodu, mamy taką samą odpowiedzialność za pacjenta jak lekarze specjaliści. W szpitalach zresztą wielokrotnie robimy tę samą pracę co lekarze specjaliści. Nasza specjalizacja polega na zdobywaniu doświadczenia i w teorii uczenia się. Ale kiedy mamy się uczyć, jeśli pracujemy po 400-500 godzin w miesiącu? I nie pracujemy tyle, bo jesteśmy chciwi i zachłanni. Takie są realia i takie stawki. Kredyt na samochód, kredyt na mieszkanie, kredyt na remont tego mieszkania, czynsz, przedszkole, prąd – z “gołej” pensji nie starcza nawet na połowę. “Stawki po 80zł za godzinę”? I że “zarabiają po 36 tys. zł”? Ale kto osobiście zna kogoś, kto tak ma? W rzeczywistości stawki za godzinę pracy są trzykrotnie niższe, a to my, najmłodsi obstawiamy wszystkie dyżury w Wigilię, Boże Narodzenie, Wszystkich Świętych, Wielkanoc, soboty, niedziele. Nie pamiętam świąt, kiedy całą rodziną zasiedliśmy wspólnie do stołu. “2400zł za dyżur”? Nigdy nie widzieliśmy takich pieniędzy, za dyżur dostaję 300zł. Ja tu nie mówię o lekarzach z prywatnymi praktykami, posiadającymi prywatne kliniki czy własne duże poradnie. W „prywacie” pieniądze są inne. Ale my chcemy leczyć „na NFZ”. My walczymy o państwową opiekę zdrowotną, Ale wróćmy do nauki, bo przecież to nasz główny obowiązek. My nie uczymy się z Googla. Jedna książka kosztuje około 200-400zł. Zjazdy, kursy, sympozja, konferencje opłacamy sami, przejazdy, noclegi. W trakcie specjalizacji każdy z nas obowiązkowo ma do odbycia około 10-15 kursów, koszt jednego to około 200zł-1000zł, w zależności od czasu trwania i lokalizacji. Dodatkowy kurs z mikrochirurgii na tkankach zwierzęcych to koszt 3 tys. zł. Dodatkowo staże w klinikach, koszty paliwa, biletów PKP, komunikacji miejskiej…. Nikt nam za to nie zwraca. Wydajemy na to pieniądze zarobione na dodatkowych dyżurach. Te same pieniądze, które czuję, że należą się mojej rodzinie, moim dzieciom. Ale przecież musimy podwyższać kwalifikacje, robimy to dla naszych pacjentów. Robimy to, aby móc im pomóc, wiedzieć, jak ich wyleczyć.

„Jedzą kanapki z kawiorem”, „wyjeżdżają na egzotyczne wakacje”??? Na urlop, który bierzemy raz w roku, odkładamy cały rok. Pewnego dnia jadę 60km do pracy, nagle samochód odmawia posłuszeństwa. Wzywam pomoc drogową. Serwis. Diagnoza – silnik padł. Koszt naprawy: 3 tys.zł! Morze wylanych łez kilka nocy pod rząd, przecież mieliśmy jechać na wakacje. Tak ciężko na nie pracowaliśmy, tyle wyrzeczeń. Jesteśmy wypompowani fizycznie, psychicznie, finansowo. Decyzja: pieniądze pożyczymy od rodziców.

 Dodatkowe dyżury oczywiście robimy na własną działalność gospodarczą, a przecież to nic innego jak “śmieciówka”. Nie zakładamy działalności, bo chcemy zarabiać kokosy albo oszukać ZUS na składkach. Zakładamy je bo jesteśmy do tego zmuszani przez pracodawców. W razie choroby, wypadku, urodzenia dziecka zostajemy bez świadczeń socjalnych, bez przychodów. No ale w oczach wielu jesteśmy “uprzywilejowana kastą”, bo mamy możliwość dorobienia. Ale ja nie chcę dorabiać! Chcę po ośmiogodzinnej pracy wrócić do domu, do męża i dzieci. Raz, gdy przejeżdżałam obok szpitala z dziećmi na tylnym siedzeniu, usłyszałam pytanie: “mamo, a jak długo tata będzie jeszcze mieszkał w szpitalu?”

 Od czasu do czasu, w ramach łatania dziur w grafiku do niedzielnego dyżuru na Internistycznej Izbie przyjęć, gdzie przychodzą pacjenci z bólami w klatce piersiowej, podejrzeniem zawału, obrzęku płuc, zmuszany jest rezydent okulistyki lub ginekologii. Czy naprawdę w takim świecie chcemy się leczyć? Ale to nie chodzi tylko o nas, lekarzy rezydentów. Bardzo szanuję wszystkie nasze pielęgniarki, bez nich chyba bym umarła na swoich pierwszych dyżurach. Bardzo ciężko pracują, jest ich mało, jedna wykonuje pracę przeznaczoną dla dwóch osób. Ale przecież za tak małe pieniądze nikt młody nie dołączy do kadry. Młode pielęgniarki wolą wyjechać do Niemiec, gdzie na starcie dostaną pensję trzykrotnie wyższą. Tak samo ratownicy medyczni, przeciążeni pracą, również zatrudnieni na śmieciówkach. Ale moim zdaniem najważniejsi są tu pacjenci. Bo to oni najbardziej cierpią na brakach tego systemu. Głodowe diety w Oddziałach szpitalnych, wspomniane wcześniej kolejki, przemęczony, sfrustrowany personel. Przecież my wszyscy zasługujemy na coś więcej. A kiedyś, prędzej czy później wszyscy będziemy pacjentami tego systemu. My protestujemy dla pacjentów, dla nas wszystkich.

 Jesteśmy lekarzami rezydentami, pielęgniarkami, ratownikami medycznymi. Naszym największym marzeniem jest mieć normalną pracę i rodzinę”.

Po tym liście posypały się komentarze. Elblążanie wskazują, że również mają skończone studia, a zarabiają dużo mniej niż lekarze rezydenci. Muszą również utrzymać dom i dzieci. Także mają wiele wydatków.

 „Skończyłam dwa kierunki studiów. Kiedy wyszłam ze studiów musiałam długo szukać pracy. Znalazłam taką za 1850 zł na rękę. Mąż dostaje niewiele ponad 2 tysiące. Też ma studia wyższe. My jednak nie mamy przed sobą perspektyw rozwojowych. Nie otworzymy za kilka lat prywatnych praktyk. Musimy ciężko pracować za dużo niższe pensje niż lekarze rezydenci. Nie możemy też protestować, ponieważ pracujemy w firmach prywatnych. Niestety ale nie popieram protestów lekarzy rezydentów” – pisze do nas jedna z naszych Czytelniczek.

2 komentarze

  • Agula Reply

    17 października 2017 at 10:41

    Każdemu kto nie popiera proponuję, zakupić stos książek, czytać, czytać i czytać! Przejść n-ty kurs i LECZYĆ SIĘ SAMEMU!

    Ps. nikt nikomu nie zabrania walczyć o swoje! Brawo rezydenci!

  • Tomek Reply

    17 października 2017 at 17:03

    Haaa! Było się uczyć jak oni! Magistra macie? Ale jakiego? Politologii czy stosunków międzynarodowych?

Napisz komentarz

Login

Welcome! Login in to your account

Remember me Lost your password?

Don't have account. Register

Lost Password

Register